Ελληνικό Σχολείο Μονάχου: Συγκρατημένη αισιοδοξία

 

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθεί σύσσωμη η ελληνική παροικία του Μονάχου τις εξελίξεις σχετικά με την ανέγερση του Ελληνικού Σχολείου Μονάχου και χαιρετίζει φυσικά κάθε θετική ενέργεια, που οδηγεί στην επίτευξη του μοναδικού αυτού εκπαιδευτικού στόχου 

 

Η μέχρι σήμερα νομική θέση που έχουμε διατυπώσει επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά, αφού και η γερμανική πλευρά στην πράξη διαπίστωσε, πως δεν είναι δυνατή η «έξωση» του ελληνικού Δημοσίου από τον οικόπεδο αυτό που προορίζεται για Σχολείο, στο πλαίσιο του κυριαρχικού δικαιώματος της ελληνικής Πολιτείας, η οποία με την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου χαίρει προστασίας ( ετεροδικία, Immunität). Άλλωστε για τον λόγο αυτό και με βάση τις ενέργειες που είχαν πραγματοποιηθεί τα έτη 2015/2016 , δεν υπήρξε δυνατότητα για τον Δήμο Μονάχου να πάρει άδεια για «κατεδάφιση» του κτιρίου, όπως συχνά και μεγαλόστομα είχε απειλήσει.

 

Σήμερα και ένα χρόνο μετρά από το «πάγωμα» των εργασιών που προκάλεσε η αδιαλλαξία του Δήμου Μονάχου δεν μπορεί να μη χαιρετήσει κανείς απόλυτα θετικά την συμβολή του τ. Προέδρου της Βουλής και τ.Υπουργού Παιδείας κ. Φ. Πετσάλνικου στην επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων σε επίπεδο πολιτικό. Πρόκειται για μια ουσιαστική κίνηση από έναν πολιτικό με συνείδηση της ευθύνης του και το βασικότερο, με ισχυρή πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα, την οποία αν είχε επιδείξει η από τον Γενάρη 2015 μέχρι τον Ιούνιο 2016  πολιτική ηγεσία του Υπ.Παιδείας  ίσως να είχαμε πολύ γρηγορότερα την θετική εξέλιξη που διαγράφεται τώρα.

 

Προσωπικά εύχομαι στον κ. Πετσάλνικο, που είναι από τους πρώτους που αγκάλιασαν το εκπαιδευτικό όραμα της ελληνικής παροικίας, κάθε επιτυχία στην προσπάθειά του, ακόμα και αν στο παρελθόν μη ορθά πληροφορημένος φάνηκε να αμφισβητεί και να παρεξηγεί τους χειρισμούς εκείνους, που όμως κάλυψαν την δραματική περίοδο 2012 / 2016, τότε που η ελληνική Πολιτεία κινδύνευε να χάσει τα δικαιώματά της και το οικόπεδο ήταν … λιβάδι.

 

Με συγκρατημένη αισιοδοξία λοιπόν ατενίζουμε μια ευτυχή ευόδωση του εγχειρήματος, αρκεί αυτή την φορά η ελληνική Πολιτεία να στηρίξει και οικονομικά τον αγώνα που δίνει ο κ.Πετσάλνικος στο Δήμο Μονάχου.

Του Γιώργου Βλαχόπουλου *

 

(Νομικές απόψεις και προβληματισμοί, στον δικαστικό αγώνα για το ελληνικό σχολείο Μονάχου)

 

Ως εκπρόσωπος της ελληνικής Πολιτείας και νομικά εξουσιοδοτημένος για την εξέλιξη των συνεπειών της τροποποιητικής σύμβασης για την ολοκλήρωση των οικοδομικών εργασιών του ελληνικού Σχολείου Μονάχου, αναγκάζομαι προκειμένου να ενημερώσω την παροικία Μονάχου, τους έλληνες Γονείς και τους εκπροσώπους της Πολιτείας μας σοβαρά και έντιμα  -όπως πάντα έκανα στα πλαίσια των καθηκόντων μου – να αναφερθώ στην πορεία των τελευταίων εξελίξεων γύρω από το θέμα αυτό, ελπίζοντας να ξυπνήσουν οι πολίτες από τον λήθαργο και να διεκδικήσουν επιτέλους το δικαίωμά τους για μια υπεύθυνη ενημέρωση και τις ευθύνες που βαρύνουν τους χειριστές της θλιβερής αυτής ιστορίας.

 

Από το Πρωτοδικείο Μονάχου μόλις προ δύο ημερών πληροφορήθηκα, ότι η ελληνική Πολιτεία δια του γερμανικού δικηγορικού γραφείου Sibeth, με το οποίο συνεργάζεται και έλληνας οργανωτής δικτύων (και νομικός) στο Μόναχο, κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων την 15.12.16 κατά του Δήμου Μονάχου με αίτημα, την ακύρωση της μεταγραφής του σχολικού οικοπέδου στο υποθηκοφυλακείο με το αιτιολογικό, ότι «η τροποποιητική σύμβαση της 12.8.15 που συνήψε η ελληνική Δημοκρατία με τον νομικό της εκπρόσωπο Γ.Βλαχόπουλο είναι άκυρη, διότι ο νομικός εκπρόσωπος δεν είχε (sic!!!) την σχετική πληρεξουσιότητα». Η απόφαση επι της φαιδρής αυτής και νομικά ανυποστήρικτης αίτησης ήταν καταπέλτης και κόλαφος για το ελληνικό Δημόσιο, αφού απορρίφθηκε επι της ουσίας  α μ έ σ ω ς  με την απόφαση αρ. 41 Ο 19143/16 του Πολ. Πρωτοδικείου Μονάχου Ι για τον απλούστατο λόγο, ότι ουδέποτε είχε αμφισβητηθεί η πληρεξουσιότητα του υπογράφοντα Πληρεξουσίου ΓΒ, η οποία μάλιστα ήταν και συνημμένη στο κείμενο της τροποποιητικής συμφωνίας τόσο από τον Πρόεδρο του Νομ. Συμβουλίου του Κράτους, όσο και από τον Υπουργό Οικονομικών κ.Ε.Τσακαλώτο.

 

Η ενέργεια αυτή των γερμανών δικηγόρων που ανέλαβαν ( με ποια ποιοτικά κριτήρια άραγε;) την εκπροσώπηση του ελληνικού Δημοσίου θα μπορούσε να κριθεί εύκολα ως μωρία, νομικό ατυχές ολίσθημα αλλά και ίσως σκοπιμότητα. Διότι ήταν απόλυτα γνωστό και από το κείμενο της συμφωνίας, ότι ο πληρεξούσιος του ελληνικού Δημοσίου είχε ενεργήσει με απόλυτη πληρεξουσιότητα και συγκεκριμένες εγκεκριμένες εντολές και ότι η συγκεκριμένη σύμβαση είχε προεγκριθεί από το ΝΣΚ και τις αρμόδιες υπηρεσίες.

 

Τότε, για ποιο λόγο το νέο γερμανικό γραφείο προχώρησε σε αυτό το τεράστιο ατόπημα και ζημίωσε με έξοδα πέραν των 50.000 € (δικαστικά και δικηγορικά ) το ελληνικό Δημόσιο;

 

Για ποιο λόγο το δικηγορικό γραφείο Sibeth, προφανώς μη ενημερωμένο ή δεχόμενο εμπαθείς συμβουλές, προτίμησε να «ακυρώσει» την ορθή νομική εργασία του πληρεξουσίου Γ.Βλαχόπουλου, ουσιαστικά «πολεμώντας» αυτόν και όχι την ουσία της παράνομης ενέργειας του Δήμου Μονάχου;

 

 Συνειδητοποίησε καθόλου ο γερμανός νομικός εκπρόσωπος των οψίμων ημερών, ότι στην ατυχέστατη προσπάθειά του για ακύρωση της τροποποιητικής συμφωνίας της 12.8.15 ουσιαστικά πριόνιζε το κλαδί επάνω στο οποίο στηρίχτηκε από το 2012 μέχρι το 2016 ο αγώνας της ελληνικής Πολιτείας και του νομικού της Πληρεξουσίου και έτσι θα ανέτρεπε όσα επετεύχθησαν μέχρι σήμερα;

 

Αντιλήφθηκαν οι νομικοί νεοσσοί του γραφείου Sibeth τον κίνδυνο που διατρέχουμε με την ενέργειά τους αυτή, να ακυρωθούν οι μέχρι σήμερα προσπάθειες και η πρόοδος της οικοδομής και να επιστρέψουμε στο status quo του 2013 και 2015, που το δικαστήριο έδειχνε να γέρνει υπέρ του Δήμου Μονάχου, κάτι που γλυτώσαμε την τελευταία στιγμή με την επίτευξη του δικαστικού συμβιβασμού, που σεμνύνεται ο αρθρογράφος να θεωρεί επιτυχία του και αυτών που του έδειξαν την εμπιστοσύνη τους;

 

Και όλα αυτά, την στιγμή που ο έλληνας οργανωτής δικτύων (και νομικός) σύμβουλος του γερμανικού δικηγορικού γραφείου ήταν ο ίδιος παρών στην ιστορική δικάσιμο της 30.4.15 στο Πρωτοδικείο Μονάχου, όταν ο υπογράφων έδινε τον αγώνα για το ελληνικό Δημόσιο και το δικαίωμα των ελληνοπούλων για ένα δικό τους Σχολείο.

 

Η νομική εκτίμηση των παραπάνω θα ήταν για γέλια, ακόμα και αν κρινόταν από ένα πρωτοετή φοιτητή της νομικής επιστήμης αλλά και από ένα μέσο απλό λογικό άνθρωπο, αν δεν ήταν φρικιαστικά εγκληματική εκ του αποτελέσματος, δηλαδή αν το διακύβευμα δεν ήταν τόσο σημαντικό , όπως αυτό των ελληνοπούλων και της ελληνικής Πολιτείας για ένα Ελληνικό Σχολείο στο Μόναχο.

 

Τείνω να πιστεύω πως το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, ενώπιον του οποίου οφείλουν να λογοδοτήσουν οι γερμανοί συνάδελφοι και οι έλληνες συνεργάτες τους για τις πράξεις , τις ολιγωρίες και τις παραλείψεις τους, ουδέποτε έδωσε την έγκριση του για μια τέτοια νομική ενέργεια , η οποία ήταν εξ υπαρχής και εμφανώς νομικά καταδικασμένη σε αποτυχία.

 

Φοβούμαι ότι η εμπάθεια και εθελοτυφλία προσώπων που κατέχουν δημόσιες θέσεις χωρίς όμως να έχουν τα προσόντα και την ικανότητα να υπηρετούν τα συμφέροντα της ελληνικής Πολιτείας έδωσαν τις λανθασμένες εκείνες οδηγίες στους γερμανούς όψιμους νομικούς, να προβούν σε αυτό το ατόπημα και να οδηγήσουν την υπόθεση του Σχολείου Μονάχου σε νέες περιπέτειες. Είναι λυπηρό να εμπαίζεται ο Ελληνισμός και η παροικία από πρόσωπα, που ουσιαστικά έχουν ταχθεί να την υπηρετούν.

 

Πιστεύω πως είναι πλέον καιρός να εγερθεί από τον λήθαργό της η παροικία του Μονάχου και οι νομικοί εκπρόσωποι των αρμοδίων Υπηρεσιών στην Ελλάδα και να ζητήσουν άμεση λογοδοσία, ενημέρωση και ευθύνες.

 

Οσο για το τι πρέπει να γίνει, σχετικά με την δικαστική αντιμετώπιση της παράνομης συμπεριφοράς του Δήμου Μονάχου, η θέση μου ήταν και είναι σαφής και τεκμηριωμένη: ΄Αμεση έγερση αγωγής εκ μέρους της ελληνικής Πολιτείας με αίτημα να υποχρεωθεί ο Δήμος Μονάχου, ο οποίος αυτή την στιγμή πράττει κατάχρηση δικαιώματος, να χορηγήσει νέα παράταση των οικοδομικών εργασιών, αφού η όποια καθυστέρηση οφείλεται αποκλειστικά σε ανωτέρα βία που επιβλήθηκε στην ελληνική Πολιτεία από τις αποφάσεις του ΔΝΤ και της ΕΚΤ και η οποία υποχρέωσε την Ελλάδα σε βαρύτατο δημοσιονομικό έλεγχο και capital controls. Το αίτημα αυτό είναι τεκμηριωμένο, ιδιαίτερα αφού η ελληνική Πολιτεία απέδειξε στον Δημο Μονάχου ότι  α) η χρηματοδότηση είναι απόλυτα εγγυημένη με την κατάθεση στον ειδικό λογαριασμό για το Σχολείο ποσού 18 εκ. € β) το σχέδιο – χρονοδιάγραμμα των υπολοίπων οικοδομικών εργασιών ( όπου ήδη περ. 70% έχουν ολοκληρωθεί) είναι εύλογο και πραγματοποιήσιμο και γ) ότι η πρόοδος των εργασιών εξασφαλίζεται επι πλέον από την υπό έγκριση συγχρηματοδότηση του 70% των εξόδων από την Κυβέρνηση Ανω Βαυαρίας στη βάση του Νόμου περι Ενίσχυσης των Βαυαρικών Σχολείων. Μια τέτοια αγωγή περίμενα να καταθέσουν οι γερμανοί νομικοί, η οποία ουσιαστικά θα ανέτρεπε την απόφαση της 20.7.16 του Δημοτικού Συμβουλίου, αντι να κυνηγούν χίμαιρες, αν και γιατι η τροποποιητική σύμβαση ήταν έγκυρη ή άκυρη και άλλα ευτράπελα.

 

Η πιο πάνω νομική ενέργεια είναι απαραίτητο να γίνει άμεσα, άσχετα αν παράλληλα εξέχοντες έλληνες πολιτικοί έχουν ζητήσει από τον Αντικαγκελλάριο κ.Γκαμπριελ, την Καγκελλάριο κ.Μέρκελ και τον Υπουργό Εξωτερικών κ.Στεινμειερ την εύρεση πολιτικής λύσης και την προσφορά από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση ή την Βαυαρική Κυβέρνηση ενός εναλλακτικού οικοπέδου, που θα έλυνε το πρόβλημα των αναγκών σε σχολικούς χώρους του Δήμου Μονάχου.

 

Θα ήταν ευχής έργον, αν τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, οι συμπατριώτες ομονοούσαν και ζητούσαν υπεύθυνη ενημέρωση από τους χειριστές της υπόθεσης αλλά και άμεση ενεργοποίηση όλων των πολιτικών μηχανισμών, που θα συνέβαλαν σε ολοκλήρωση του ελληνικού σχολικού οράματος.

 

Μωρία, εμπάθεια και λάθος νομικοί χειρισμοί δεν χωρούν, ούτε δικαιολογούνται. Εκτός αν υπάρχει σκοπιμότητα….

Γιώργος Δ. Βλαχόπουλος

 

 

(Σημ. Ο κ.Γ.Βλαχόπουλος είναι Νομικός Σύμβουλος, επιτετραμμένος με την εξώδικη ρύθμιση και παρακολούθηση της εξέλιξης του Ελληνικού Σχολείου Μονάχου, στη βάση ισχύουσας εντολής από το ΝΣΚ) 

Σε συνάντηση που είχαν χθες Τρίτη ο επικεφαλής της αρμόδιας υπηρεσίας του Δήμου (Kommunlareferat) Axel Markwadt και ο νομικός εκπρόσωπος της ελληνικής πολιτείας Γιώργος Βλαχόπουλος συμφωνήθηκαν τα παρακάτω:

Η πλευρά του Δήμου θα προωθήσει το σχέδιο (οικονομικοτεχνική μελέτη) που είχε καταθέσει η ελληνική πλευρά στην ολομέλεια της επιτροπής του Kommunlareferat που είναι προγραμματισμένη για τις 6.10.2016.

Στη συνέχεια η απόφαση της επιτροπής ενδεχομένως να προωθηθεί για οριστική απόφαση στην ολομέλεια του Δημοτικού Συμβουλίου στις 19 Οκτωβρίου.

Μέχρι την ημερομηνία αυτή δηλ. 19.10.2016 θα υπάρξει "νομική ειρήνη"  ενώ την ευθύνη για ασφάλεια του χώρου του οικοπέδου και της οικοδομής συνολικά θα την έχει η ελληνική πλευρά.

Από ελληνικής πλευράς πάντως επισημαίνεται ότι η συνάντηση ήταν θετική και αυτό για δυο λόγους:

α) η συζήτηση εστιάστηκε στην ανάγκη ρύθμισης του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και στη συνέχιση των εργασιών και δεν συζητήθηκαν θέματα όπως γκρέμισμα και αποζημίωση.  

β) δεν έγινε καμία αναφορά από πλευράς του Δήμου στην ερώτηση των Πρασίνων.

Στα δημοσιεύματα διαφόρων ενδιαφερομένων ομάδων και Κοινοτήτων στο περιοδικό «Δορυφόρο online», όπου αντικατοπτρίζουν τις θέσεις τους, ας μου επιτραπεί να παραθέσω την επίσημη άποψή μου, όσο μου επιτρέπει το επαγγελματικό απόρρητο, προκειμένου να αποφευχθεί η συνεχής παραφιλολογία, που μόνο προσωπικά συμφέροντα αυτοπροβολής μπορεί να εξυπηρετεί.

Η ελληνική πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ( Υφυπ. Κ. Πελεγρίνης) έχει αναλάβει τον συντονισμό των ενεργειών για την εξασφάλιση της κυριότητας του σχολικού ακινήτου και της ολοκλήρωσης των οικοδομικών εργασιών. Ήδη σήμερα, ο νομικός εκπρόσωπος της Πολιτείας θα έχει συνάντηση στο Kommunalreferat προκειμένου να υπάρξουν διευκρινήσεις, για την ανάγκη επανεξέτασης του θέματος από την Γεν. Συνέλευση του Δημοτικού Συμβουλίου. Ευκαίρως ακαίρως εμφανίζονται όψιμες φωνές ελαχίστων μελών της παροικίας που «ανακυκλώνουν» πληροφορίες σχετικά με την μεταγραφή του οικοπέδου στο Δήμο Μονάχου. Αυτή η «μεταγραφή», συνέπεια της μέχρι σήμερα ολιγωρίας είναι γνωστή από τις 12.8.15, πού είχε προβλεφθεί σαν συνέπεια, στη μη τήρηση των προθεσμιών. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που η ελληνική Πολιτεία αντέδρασε με τους εκπροσώπους της τόσο στο νομικό μέρος, με ενστάσεις του νομικού εκπροσώπου, όσο και στο πολιτικό μέρος, με παρέμβαση του κ. Πελεγρίνη και παρουσίαση νέου επεξεργασμένου σχεδίου οικονομικής εξασφάλισης και χρονοδιαγράμματος, που κέρδισε την αξιοπιστία της ελλην. Κυβέρνησης στο σπουδαίο αυτό ζήτημα.

Αν κάτι πρέπει να ανησυχεί πολιτικά την παροικία είναι η απεχθής και ευτελής στάση των παρατάξεων των Πρασίνων, στους οποίους πολλοί αφελείς από τους σήμερα κοπτομενους είχαν στηρίξει ελπίδες και δεν δέχονται να παραδεχθούν ότι εξαπατήθηκαν, όπως άλλωστε και απο μερίδα της SPD.  Πρέπει να αντιληφθούμε, ότι δεν έχουμε «γερμανούς φίλους» όταν τα συμφέροντά τους έρχονται σε αντίθεση με τα δικά μας. Είναι λυπηρό αλλά αποτελεί και σκληρή προσγείωση στην αντίληψή μας περί «ελληνοβαυαρικής» φιλίας περιβαλλομένης με δουλικότητα να διαπιστώνουμε, ότι η δήθεν προοδευτική παράταξη αρνείται την ισονομία και ίση μεταχείριση για τα ελληνόπουλα του Μονάχου, τονίζοντας μόνο τις σχολικές ανάγκες των γερμανών μαθητών. Είναι πικρή σήμερα η διαπίστωση, πώς όλη η δήθεν προοδευτική παράταξη του Δημ. Συμβουλίου ζητά σήμερα , όχι να «εκδικηθεί» τους «κακούς» ΄Ελληνες που δεν έκτισαν ακόμα το σχολείο, αλλά την προηγούμενη ηγεσία της, που διέθεσε το οικόπεδο «κάνοντας λάθος πολιτική επιλογή». Έτσι είναι σαφές, ότι με σαθρά επιχειρήματα προσπαθούν να διορθώσουν δικά τους πολιτικά λάθη του παρελθόντος. Και οι ΄Ελληνες της παροικίας, αντί να αντιταχθούμε πολιτικά σε αυτές τις ανέντιμες πρακτικές σε βάρος των ελληνόπουλων, ζητάμε ευκαιρία αλληλοσπαραγμού μεταξύ μας.

Στη σημερινή συνάντηση παίζονται πολλά. Αλλά η ελπίδα δεν είναι χαμένη. Η Ελλάδα έχει εκπληρώσει τα προαπαιτούμενα με κατάθεση πλήρους φακέλου. Η επιχειρηματολογία για την αδυναμία χρήσεως του κτίσματος για γερμανικό σχολείο, που τόσο πολλοί αδαείς κατηγόρησαν, δικαιώνεται. Οι Πράσινοι ανησυχούν, διότι η συγχρηματοδότηση από την Κυβέρνηση Άνω Βαυαρίας εγκρίνεται και μαζί με αυτή η άδεια λειτουργίας του σχολείου. Και στις πιέσεις του Sport und Bildungsreferat ήδη έχει προταθεί «αποσυμφόρηση» από τον ευφυή ελιγμό να προσφέρουμε χώρο για άθληση και μάθημα, όσο μας επιτρέπει το δικό μας πρόγραμμα, στο δικό μας κτίριο.

Αν η παράταξη των Πρασίνων δεν φοβόταν ότι θα δικαιωθούμε στα δικαστήρια, δεν θα ανησυχούσε για την επαναφορά της εξέτασης της αρνητικής απόφασης στη Γεν. Συνέλευση. Αυτή είναι η ερμηνεία της βιαστικής επερώτησης τους.

 

Έτσι είναι τα πράγματα. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και η Ελλάδα δεν φοβήθηκε ποτέ τις δίκαιες μάχες. Αρκεί εμείς , οι Έλληνες της παροικίας, να είμαστε λιγότερο αφελείς και περισσότερο ενωμένοι.