12.10.2020 

Αφηγείται ο Άγγελος Γεωργιάδης      

Κάποιες φορές αρκεί μια μικρή σπίθα για να ανάψει μια μεγάλη φωτιά. Η Ιστορία της δικής μας  Μπουάτ αρχίζει τον Ιούλιο του 2013 σε μια μεγάλη μπυραρία του Μονάχου στην οποία έπαιζα μουσική. Εκεί μετά την συναυλία θα τύχει να βρεθώ με τον Πατέρα Γεώργιο Βλέτση της ενορίας των Αγ. Πάντων και...θα ρίξει μια μικρή σπίθα. «Δε θα ήταν πολύ ωραίο» μου λέει «να οργανώναμε εκεί σε μας στο Πολιτιστικό κέντρο μουσικές βραδιές, να μαζευόμαστε μερικοί φίλοι να λέμε καμιά κουβεντούλα και κανένα τραγουδάκι;». « Ωραίο ακούγεται του λεω!».  Αλλά ποιός θα έρθει να μας ακούσει ... Σκεφτομαι.

Αυτή η η ιδέα θα μείνει απλά μια ιδέα για έναν ολόκληρο χρόνο, ώσπου θα ακούσω τον Πατέρα Γεώργιο να με ξαναρωτάει αν το σκέφτηκα. Ο προβληματισμός μου για το που θα έβρισκα άτομα να το κάνουμε αυτό, ήταν μεγάλος. Το ρεπερτόριο όχι εντελώς άγνωστο σε μένα, αλλά σίγουρα όχι η μητρική μου μουσική γλώσσα. Κάποιες δικαιολογίες, μερικές αναβολές και ξαναμπαίνει στο ράφι η ιδέα. Βλέπεις μια σπίθα δεν αρκεί. Πρέπει να φυσήξει και λιγάκι για να πάρει η φωτιά.

Και αυτός ο αέρας θα φυσήξει ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2014, όπου εντελώς τυχαία θα βρεθούμε με μερικούς φίλους στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου, όλως τυχαίως με όργανα και αποφασίζοντας να ανοίξουμε τις θήκες από τις κιθάρες να πούμε κανένα τραγούδι ανοίγαμε και το βιβλίο στις σελίδες του οποίου θα γραφόταν έκτοτε τόσες και τόσες μουσικές βραδιές.

Ο Λευτέρης Αρμύρας, η Ηρώ Κωστράκη,η Βαρβάρα Μπίζα, ο Γιάννης Καλύβας, ο Μηνάς Κουτζαμπασόπουλος και ο Άγγελος Γεωργιάδης, αποφασίζουν να οργανώσουν μια μουσική βραδιά διαφορετική από τις άλλες. Παλιά τραγούδια του νέου κύματος, των Μπουάτ, είναι αυτά τα οποία θα επιλεγούν για την εμφάνιση αυτή. Και πως θα το ονομάσουμε το σχήμα; Πως αλλιώς; Μπουάτ!

Στην παρθενική μας εμφάνιση συμμετέχουν 50-60 άτομα. Όμως αυτο δε μας πτοεί και μετά από δυο μήνες αποφασίζουμε να το ξαναδοκιμάσουμε! Χριστούγεννα του 2014 και δυο βραδιές γεμίζουν ασφυκτικά την αίθουσα! Το μήνυμα ελήφθη.

Στην πορεία ο θα προστεθούν ο Γιάννης Καλλίας και η Μαρία Κωστράκη και θα αποχωρήσουν ο Γιάννης Καλύβας με τη Βαρβάρα Μπίζα λόγω επιστροφής τους στην Ελλάδα, και με αυτή τη σύνθεση η «Μπουάτ» θα εμφανιστεί από τότε πάμπολλες φορές εκεί...στο θεατράκι του Πολιτιστικού Κέντρου των Αγίων Πάντων. Στο δικό μας χώρο. Εκεί από όπου δε φύγαμε ποτέ, εκεί όπου καθόμαστε μαζί με τον κόσμο και τραγουδάμε.

Καμιά φορά μας ρωτάνε τι είναι αυτό που μας δένει τόσο πολύ. Η διαφορετικότητα! Είμαστε 6 καλλιτέχνες προερχόμενοι από εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Σε αυτό το πάλκο που παίζουμε συναντιέται η blues, το νέο κύμα, η παραδοσιακή μουσική, το ρεμπέτικο, το έτεχνο, το ροκ, η κλασική μουσική και το θέατρο! Το μυστικό μας είναι πως είμαστε μια παρέα όταν παίζουμε. Και παίζουμε όταν αισθανθούμε πως μας έλειψε. Όταν αισθανθούμε πως έλλειψε από τον κόσμο. Όταν έχουμε κάτι να «πούμε». Συζητάμε ακόμη και το τί στολισμό θα κάνουμε, τι ντεκόρ, τι θέμα!

Πάνω από όλα όμως η «Μπουάτ» είναι ο κόσμος που έρχεται κάθε φορά να μας ακούσει και να τραγουδήσει μαζί μας. Χωρίς αυτόν τίποτα δε θα είχε γίνει. Χωρίς αυτόν και τη σπίθα του Παπα Γιώργη...