Μια επισκέπτρια, μας έστειλε το παρακάτω κείμενο μετά τη χθεσινή επίσκεψη στο αστεροσκοπείο του Μονάχου που οργάνωσε ο ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ

Χτές είχαμε την ευκαιρία να περιηγηθούμε ανάμεσα στα αστέρια, με την καθοδήγηση του αστροφυσικού κου. Ιωάννη Καμαρέτσου.

Μπαίνοντας στον πρώτο θόλο, τα φώτα χαμηλώνουν απαλά, ώστε τα μάτια να συνηθίσουν το σκοτάδι. Όμορφη μουσική συνοδεύει την ξενάγησή μας και έτσι σιγά σιγά, τα αστέρια εμφανίζονται και γίνονται ολοένα και πιο λαμπερά, ολοένα και πιο ευδιάκριτα. Η "αποστολή" μας έχει ήδη ξεκινήσει. Τα αστέρια είναι εκεί να τα παρατηρήσεις. Ήταν πάντα εκεί, έτοιμα να τα εξερευνήσεις.

Επικρατεί απόλυτη ησυχία και μόνο η φωνή του εισηγητή ακούγεται. Βλέπουμε την περιφορά του ήλιου και του φεγγαριού, αναγνωρίζουμε την γαλαξιακή οδό και όσο κινούμαστε και αλλάζουμε κατεύθυνση προς τον Ισημερινό, παρατηρούμε τον πολικό αστέρα, ο οποίος πότε απομακρύνεται και χάνεται και πότε γίνεται πιο προσιτός στο μάτι, ανάλογα με το σημείο που βρισκόμαστε στην Γή.

Στρέφουμε το βλέμμα δεξιά και αφού προσηλωθούμε στο επικείμενο σημείο, αρχίζει να σχηματίζεται μπροστά μας ο αστερισμός της μεγάλης Άρκτου, ο πιο αναγνωρίσιμος αστερισμός του Βόρειου ημισφαιρίου.

Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στους ζωδιακούς αστερισμούς και μεταξύ

του λέοντα και του σκορπιού, του τοξότη και του ιχθύος, καταλήγουμε νότια στο χαρακτηριστικό σύμπλεγμα που αποτελείται απο τέσσερις φωτεινές "τελείες", τον λεγόμενο Σταυρό του Νότου, έναν αστερισμό "πυξίδα" για τους ναυτικούς των νότιων θαλασσών.

Στο δεύτερο μέρος της ξενάγησης, υπολογίζουμε τις πιθανότητες ύπαρξης ζωής στον γαλαξία μας και μπαίνουμε για λίγο στην διαδικασία της σκέψης έξω από τα καθιερωμένα.

Ανεβαίνοντας στην ταράτσα, ο ουρανός είναι λίγο συννεφιασμένος. Το τηλεσκόπιο τοποθετείται στην βάση του και ο φακός του εστιάζει στην Σελήνη. Σύννεφα περνάνε βιαστικά από μπροστά, αλλά προλαβαίνουμε να δούμε όλοι την απίστευτη ομορφιά της. Την μυστηριώδη και θαυμαστή ασημί της όψη. Την περίεργη εκείνη όψη, που με τους ολοστρόγγυλους κρατήρες της, που είτε δημιουργήθηκαν από προσκρούσεις αντικειμένων, είτε από ροές λάβας που ψύχθηκαν απότομα, αποτελεί από την αρχαιότητα ένα ανεξήγητο φαινόμενο προς διερεύνηση και έμπνευση για θεωρίες και που λατρεύτηκε από φόβο ή θαυμασμό και που μέχρι και σήμερα έχει κατά κάποιον τρόπο επιρροή επάνω στον πλανήτη μας.

Αστρόνια, νετρόνια, χημικές ενώσεις και ζυμώσεις, εκρήξεις, προσμίξεις υγρών και αέριων μαζών, τυχαία γεγονότα, χρόνος, δισεκατομμύρια έτη, αναμονή, δημιουργία πλανητών, γαλαξίες και σμίνη αστεριών και ερχόμαστε σε αποτελέσματα και συμπεράσματα και έπειτα αμφιβολίες και ξανά ερευνούμε και ελπίζουμε και προσμένουμε, ίσως καταλάβουμε....

Είμαστε όντως μόνοι στον γαλαξία; Τί γίνεται άραγε εκεί έξω; Είμαστε έτοιμοι να το μάθουμε; Ίσως... Ίσως και όχι. Μια ερώτηση όμως μου τριγυρνάει στο μυαλό: Και γιατί όχι...;