Το σπίτι των καλλιτεχνών στο Μόναχο “DAS KÜNSTLERHAUS“
"ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ" (Του Β. Κ.)
Ανέκαθεν υπήρχαν καλλιτεχνικές ανησυχίες . Άλλωστε σε μια κοινωνία γεμάτη βασιλιάδες , πρίγκηπες και κάθε λογής γαλαζοαίματους, θα ανθίζει αναπόφευκτα η καλλιτεχνική κουλτούρα.
Και το Μόναχο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει απο το κλισέ της εποχής. Οι σκέψεις , οι καλλιτέχνες να έχουν την δική τους στέγη στο Μόναχο χάνονται στον χρόνο και έχουν τις ρίζες τους κάπου στο 1800-1820. Οι συνομιλίες όμως και οι συναντήσεις κάποιων με τις ανησυχίες αυτές ξεκινούν κάπου στα 1850. Ανησυχίες και με το δίκιο τους γιατί όσο οι συζητήσεις μεγάλωνουν και πληθαίνουν , πληθαίνουν και οι καλλιτέχνες στο Μόναχο την εποχή εκείνη με ραγδαίους ρυθμούς. Και είναι κοινό μυστικό πως οι καλλιτέχνες σκέφτονται και ενεργούν διαφορετικά απο εμας τους κοινούς θνητούς.
Έτσι, ό χρόνος που θα χρειαστεί σε σχέδια , συζητήσεις επι συζητήσεων και εύρεση λύσεων είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον χρόνο αποπεράτωσης του έργου. Σε μια γειτονιά βέβαια που με κάποιο μαγικό τρόπο ήταν όλοι συμφωνοι απο την αρχή. Βλέπεις η αίγλη του ξενοδοχείου LEIDFELD, της Συναγωγής, της DEUTSCHE BANK και της Staatsschuldentilgungsanstalt που θα περιτριγύριζαν το κτήριο θα έδινε επιβλητικό χαρακτήρα και στο κτήριο των καλλιτεχνών και αυτό όπως και να το κάνεις εξιτάρει τους πάντες και τα πάντα.
Το προτζεκτ όμως τείνει να γίνει ένας νέος “πύργος την Βαβέλ“ λόγω της συνεχούς αύξησης των “καλλιτεχνικών αναγκών“, έλλεψης οράματος ή ξεκάθαρου σχεδίου με τις γενικές συνελεύσεις του ιδρυθέντος συλόγου να γίνονται σε αποστάσεις πενταετίας. Ο Franz von Lenbach την κατάλληλη στιγμή θα εμνευσει όλους αυτούς που τα προγούμενα χρονια χρονοτριβύσαν και με την προσωπικότητά του περισσότερο θα δώσει σει μια τεράστια ώθηση στο όραμα αυτό και θα προχωρήσουν με υπάρχοντα σχέδια του Gabriel Seidl και με αρχική κυβερνητική αρχική χρηματοδοτηση της τάξεως των 200.000 Μάρκων.
Έτσι, επι προεδρίας Ferdinand von Miller και ανήμερα των 25 γενεθλίων του συλλόγου καλλιτεχνών , την Δευτέρα 3 Ιουλίου του έτους 1893 θα γίνει η πλυπόθητη θεμελίωση με τις τμές και τις προσωπικότητες που άξιζαν σε κάτι τετοιο.
Μέσα στον ίδιο μήνα θα υπογραφεί η συμφωνία και απο την Κυβέρνηση και οι εργασίες ξεκινούν όπων προβλεπόταν 01.01.1896. Τα πράγματα όμως δεν κυλούν ομαλά. Λίγο η μορφολογία του εδάφους , λίγο τα υπόγεια ρέματα και λίγο τα εργα υποδομών της εποχής κατασπαράζουν τα χρήματα της χρηματοδότησης και όποιας δωρεάς υπήρχαν μεχρι τότε. Βλέπεις τότε δεν υπήρχαν οι μελέτες και η σημερινή τεχνογνωσία. Στον αντίποδα υπήρχε ενας Franz von Lenbach που είχε κάνει την αποπεράτωσή του, όνειρο ζωής.
“Gesagt , getan“ λένε οι Γερμανοί και παρόλες τις δυσκολίες την 29η Μαρτίου 1900 ημέρα Πέμπτη ο αρχιτέκτονας του έργου(που το κόστος του έφτασε το αστρονομικό ποσό για την εποχή των 710,- Μαρκων / τετρ. Μέτρο ) Gabriel Seidl θα παραδώσει το έργο με το παρακάτω ποίημα:
Η παράδοση θα κλείσει με την καθιερωμένη ξενάγηση στους χώρους του κτηρίου.
Το απόγευμα την ίδιας μέρας ακριβώς 19:00 θα φωταγωγηθεί και μια ώρα αργότερα θα ξαναανοίξει με κάθε επισημότητα τις πύλες του για το εορταστικό κομμάτι της ημέρας με ακούσματα απο Beethoven, Wagner, Haydn, Sachs, Schilling και πολλούς άλλους δημοφιλείς καλλιτεχνες πυ δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να λείπουν απο “DAS KÜNSTLERHAUS“
Πηγή:
Εκδόσεις Συλλόγου Καλλιτεχνών (ομώνυμο βιβλίο)