Κ. Εκδότη του Δορυφόρου,

 

Με αφορμή το ρεπορτάζ για τη διάκριση των μαθητών των ελληνικών σχολείων της νότιας Γερμανίας, και καθώς υπηρέτησα στα ελληνικά σχολεία του Μονάχου (2016-2020 στο  1ο Γυμνάσιο, 2020-2022 στο Λύκειο) θα ήθελα να μοιραστώ με τους αναγνώστες σας τις παρακάτω σκέψεις.

 

Πολύ σωστά προβάλλετε το συμβάν αλλά αναρωτήθηκε κανείς για την κατάσταση των ελληνικών σχολείων; Μήπως αυτό το συμβάν είναι το αποκορύφωμα μιας διαρκούς προσπάθειας αριστείας των σχολείων και των εκπαιδευτικών και μού διέφυγε; Ρητορικό το ερώτημα.

 

Συγκεκριμένα και σύμφωνα με την εμπειρία μου ως καθηγήτριας αλλά και ως μητέρας:

 

Οι διακρίσεις κάθε είδους είναι φανερές. Σε όλα τα σχολεία. Ειδικά στο 1ο Γυμνάσιο συγκριτικά με το 2ο.

 

Οι μαθητές χάνουν πολλές ώρες μαθημάτων στη διάρκεια της χρονιάς. Αν λάβει κανείς υπόψη του και το δίγλωσσο σύστημα, η κατάσταση γίνεται εκρηκτική.

Οι καθηγητές μετακινούνται από σχολείο σε σχολείο και δεν αξιολογούνται. 

 

Μπαίνουν στις αίθουσες και συχνά δεν μπορούν να πειθαρχήσουν τους μαθητές, οπότε οποιαδήποτε προσπάθεια από κάποιους, ελάχιστους, αποβαίνει σε βάρος της ψυχικής τους ηρεμίας. Κάποιοι ωστόσο αγωνίζονται σαν το Δον Κιχώτη. 

Οι γονείς, όταν διαμαρτύρονται, συχνά έχουν δίκιο, αλλά δεν μπορούν να το βρουν. Και δεν το διεκδικούν σωστά, ίσως γιατί δε γνωρίζουν. 

 

Εννοείται πως το υπουργείο Παιδείας αδιαφορεί. Η προϊσταμένη αρχή, όλα τα χρόνια που ήμουν εδώ, συχνά αυτοπροβάλλεται κάνοντας δημόσιες σχέσεις. Και εννοείται πως όλοι γνωρίζουμε πώς επιλέγεται. Όπως βέβαια και στην Ελλάδα. Τα πτυχία μετρούν! 

 

Η μόρφωση! Για τους λίγους. Τραγική η κατάσταση. Μεγάλο έλλειμμα γνώσεων, το οποίο φαίνεται και στις πανελλαδικές εξετάσεις καθώς και στις εξετάσεις για το Quali και το MSA. Μόνο οι μαθητές που έρχονται από την Ελλάδα έχουν τις κατάλληλες βάσεις τις περισσότερες φορές, καθώς και αυτοί που υποστηρίζονται σημαντικά από τις οικογένειές τους.

 

Συμπερασματικά, η επιτυχία των παραπάνω μαθητών στο διαγωνισμό είναι αξιέπαινη αλλά αποτέλεσμα ατομικό και των οικογενειών τους, που ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ πώς να στηρίξουν τα παιδιά τους. Ίσως και κάποιων μεμονωμένων εκπαιδευτικών.

Οι υπόλοιποι στον Καιάδα της άγνοιας. Οι μαθητές χρειάζονται ένα σταθερό σύστημα, όπου θα γίνονται σεβαστές οι ανάγκες τους. Πάνω από όλα όμως έχουν ανάγκη από όρια και πειθαρχία στη γνώση! Άρα, και στον / στην εκπαιδευτικό που θα τη μεταδώσει!!! Θα τη μεταδίδει ωστόσο! Πραγματικά κι όχι επιφανειακά.

 

Με εκτίμηση και ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Μελπομένη Δημούλκα

Φιλόλογος