Αρθρο γνώμης της Αναστασίας Κασαπίδου-Dick, πρ. Πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Μονάχου και επικεφαλής της επιτροπής διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου της ΟΣΕΠΕ

 

Μια κραυγή αγανάκτησης και απελπισίας για την Πατρίδα μου που χάνεται.  

 

Πώς να κλείσω τα μάτια μου να μη δουν το έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη;

 

Πώς να μην ακούω τους θρήνους που συνοδεύουν τους χαμένους,- νέοι ήταν οι περισσότεροι- που σταμάτησε η ζωή τους ακαριαία, παράλογα, ψυχρά; Γιατί;;Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μετράει 10 (προς το παρόν) φοιτητές που θα λείψουν από τα φοιτητικά έδρανα. Θάφτηκαν τα όνειρά τους στα συντρίμμια του τρένου που το ήξεραν για ασφαλές μέσο – έτσι το διατυμπάνιζαν τα μέσα ενημέρωσης και οι εταιρείες τους- και έγινε ο τάφος των ελπίδων τους, ακαριαία, παράλογα, ψυχρά.

 

Να πιστέψω πως είμαστε «Εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ...βρε δεν βαριέσαι αδερφέ»;

 

Αυτό που έγινε στα Τέμπη είναι ένα έγκλημα το οποίο εδώ και δεκαετίες οργάνωσαν  οι Ελληνικές κυβερνήσεις. Με τη στάση τους,  -τι κι αν έφθασαν στα Τέμπη;- το μόνο που έκαναν ήταν να επιβεβαιώσουν τον κανόνα: “Πάντα ο φονιάς  γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος». Έτσι γύρισαν  και οι αρχηγοί των κομμάτων. Μη ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους, η ευθύνη είναι δική τους και 

όχι του κάθε σταθμάρχη. 

 

Όταν δεν υπάρχει δικλείδα ασφαλείας, τι μπορεί να κάνει ο κάθε υπεύθυνος; Δυστυχώς ο Ελληνικός λαός εκλέγει τους δήμιούς του. Ας σκεφτεί επιτέλους τι θα 

ψηφίσει στις επόμενες εκλογές. 

Πώς μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να μη δω τους άλλους νέους, αυτούς που έφυγαν από την Ελλάδα, -το νέο κύμα μετανάστευσης τουλάχιστον 500.000 νέων-γιατί η Ελλάδα δεν τους κράτησε; 

 

Πώς να μη δω το προσφυγικό πρόβλημα, την αντιμετώπιση χωρίς σεβασμό των προσφύγων μας; Και μιλώ για την τύχη τους όπως αποφασίστηκε  μετά τη συνθήκη της Λωζάννης το 1923. Δυστυχώς δεν έτυχε της αναγνώρισης που του έπρεπε -γιατί άραγε;- και  τώρα   βιώνουμε το πρόβλημα της νέας μετανάστευσης που  πλήττει όλο τον ελληνικό λαό; Αδειάζει η επαρχία, αδειάζουν τα σπίτια από νέους. Αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς, αλίμονο, χωρίς σεβασμό για τον άνθρωπο, για τη ζωή του, για την Ιστορία μας!

 

Πώς να μη δω την αδιαφορία για μία Ελλάδα που δεν είναι μόνο η Αθήνα;  

Τι ντροπή! Να βλέπουμε την πρωτεύουσα Αθήνα, με δεύτερη μεγαλύτερη πόλη τη  Θεσσαλονίκη να μην είναι άρτια συνδεδεμένες συγκοινωνιακά, σε μία χώρα που θέλει να καυχιέται για ανεπτυγμένο τουρισμό! Η Ελλάδα δεν είναι μόνο  Αθήνα, νησιά και Θάλασσα. Είναι και Όλυμπος και βόρεια Ελλάδα. Αυτό είναι άλλη μία απόδειξη της άθλιας πολιτικής όλων των κομμάτων για την Περιφέρεια.

Μια άθλια πολιτική των δήθεν δημοσιογράφων, εκ των οποίων οι περισσότεροι ζουν στη χαβούζα που λέγεται Αθήνα, και η οποία δικαιωματικά θα έπρεπε να είναι η Πρωτεύουσα όλης της Ευρώπης ακόμη και όλου του κόσμου.  Μια πολιτική που  αντί να αναδείξουν τις παθογένειες, τις παραλείψειςκαι τα λάθη των εκάστοτε κυβερνήσεων κάνουν κομματική πολιτική, κοινώς είναι κομματό..., ας με 

συμπαθούν αυτοί που δεν είναι. 

Θα μπορούσε να γράψει κανείς ένα βιβλίο για την ανθελληνική πολιτική όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα την Ελλάδα. Το κράτος δεν λειτουργεί, δεν υπάρχει εθνική πολιτική, δεν,  δεν... Ουαί υμίν, Αθηναίοι, κατεβείτε στους δρόμους να διορθώσετε τα άπειρα κακώς κείμενα της χώρας μας.

 

Μη κατεβαίνετε στους δρόμους μόνο για αυξήσεις μισθών. 

Καταθέτω αυτή την κραυγή αγανάκτησης και απελπισίας για την Πατρίδα μου, την Πατρίδα μας που χάνεται. Όχι άλλες χαμένες πατρίδες! Όχι άλλο η Ελλάδα!