Επιστολή στο ΔΟΡΥΦΟΡΟ από γονέα που τα παιδιά του πήγαν στι 2ο Δημοτικό Σχολείο Μονάχου που δεν θα λειτουργεί από την επόμενη σχολική χρονιά

Σεπτέμβρη του 2012 ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με αυτό το κτήριο. Ένα κτήριο που πριν κάποια χρόνια στέγαζε τμήμα παιδικών τροφών της Nestlé. Το 1999 κάποιοι γονείς και κάποιοι εκπαιδευτικοί το επέλεξαν να στεγάσουν τα όνειρα των παιδιών που έφευγαν λόγω ακαταλληλότητας από το σχολικο κτήριο της Riesstraße. Και  όπως αποδείχθηκε έκαναν την καλύτερη επιλογή, και αυτό έδωσε ότι είχε. Δεν ήταν όμως εφταψυχο. Άλλωστε με αυτούς που είχε μπλέξει και Λερναία Ύδρα να ήταν δεν ξεμπερδευε. Πέρασαν σχεδόν 23 ολόκληρα χρόνια από τότε που χτύπησε για πρωτη φορά το  κουδούνι σε αυτό το κτήριο. Η πιο μακροχρόνια μίσθωση κτηριου στα 48 χρόνια λειτουργείας του. Πάνω από 350 εκπαιδευτικοί και περισσότεροι από 6500 οι μαθητές που αποφοίτησαν από τον Πυθαγόρα. 

Απο τον Σεπτέμβριο το κουδούνι του δεν θα ξαναχτυπήσει, οι φωνές δεν θα ξαναενοχλησουν, ούτε την θειτσα που έμενε δίπλα και παραπονιόταν συχνά πυκνά, αλλά ούτε και τον τυπο που έβγαινε και βροντοφωναζε ότι δεν έχει καμμία σχέση με τα σχολεία. Ούτε όμως και τον υφιστάμενο του που ενώ ήταν εδώ για τα σχολεία τον άφησε να σβήσει αμαχητί, αλλά ούτε και πρώην και νυν υπουργούς Παιδείας, 35 στον αριθμό από την έναρξη της λειτουργείας του. Το μόνο που ένοιαζε τους τελευταίους ήταν τα χρήματα των επιδοτήσεων που τεχνηέντως κατέληγαν μάλλον στα ταμεία του υπουργείου.

Αυτά όμως δεν έχουν ουδεμία σχεση με εμάς και το σχολείο μας. Ένα σχολείο που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Δίνοντας πολυ περισσοτερα από ότι διαχρονικά πήρε. Από όλους, παιδιά, εκπαιδευτικούς, γονείς και όποιον άλλο ήρθε σε επαφή μαζί του.

Αγωνίστηκε όμως και έχασε. Δεν είναι ντροπή όταν αγωνίζεσαι. Έτσι γράφει και στην είσοδο του σχολείου και όταν μπεις είναι το πρώτο που βλέπεις.

Και αύριο είναι η τελευταία ευκαιρία όλων μας να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα αντίο ή στο επανειδην σε αυτήν την γιορτή που κάποιοι μόχθησαν για να στηθει θέλοντας να ευχαριστήσουν τους πάντες με τον δικό τους τρόπο. 

Οφείλουμε να είμαστε εκεί και θα είμαστε εκεί. 

Όλοι !!!

Έστω και για έναν απλό χαιρετισμό, ένα αντίο , μια τελευταία αγκαλιά βρε αδερφέ σε αυτό το κτήριο που στέγαζε τα όνειρα χιλιάδων παιδιών και θα συνέχιζε να στεγάζει αν το άφηναν. 

Ραντεβού λοιπόν αύριο!!!!!