Η ιστορία του Τιμόθεου και της Νατάσας
Γεννήθηκε στη Ρωσία και κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου κέρδιζε τα προς το ζην του στην πόλη Shakhty εξάγοντας άνθρακα για την κατεχόμενη πόλη του.
Ο Γερμανικός στρατός τον ανάγκασε να χρησιμοποιήσει το βαγόνι του για να βοηθήσει τους Γερμανούς στρατιώτες να ξεφύγουν από τον Κόκκινο Στρατό. O Timofei Wassiljewitsch Prochorow κυκλοφόρησε ξανά ελεύθερα στην περιφέρεια Rostov, όπου, όπως ανέφερε αργότερα, είχε το πρώτο του όραμα για την Παναγία.
Μετά από χρόνια οδύσσειας έφτασε στη Βιέννη και συνάντησε τη μελλοντική του σύζυγο Natascha. Η κατασκευή μιας εκκλησίας στη Βιέννη απέτυχε λόγω της άρνησης των τοπικών αρχών, και έτσι οι δύο μετακόμισαν στο Μόναχο, όπου έφτασαν το 1952.
Εκεί εγκαταστάθηκαν στο Oberwiesenfeld, όπου τότε ήταν το αεροδρόμιο και αργότερα θα γινόταν το Ολυμπιακό Πάρκο. Εκεί ο Timofei και η Natascha έχτισαν από τα άφθονα πολεμικά ερείπια, ένα μικρό σπίτι, ένα παρεκκλήσι και αργότερα μια μικρή εκκλησία και καλλιέργησαν ένα κήπο με λαχανικά και φρούτα.
Στην εγκατάσταση χρησιμοποιούσαν κυρίως υλικά που βρέθηκαν τυχαία όπως για παράδειγμα, το ταβάνι της εκκλησίας το οποίο ήταν "επαργυρωμένο" με χαρτί σοκολάτας.
Για δεκαετίες, οι δύο ζούσαν στο σπίτι τους, το οποίο χτίστηκε χωρίς άδεια και με τη σιωπηλή συγκατάθεση των αρχών της πόλης. Στο τέλος της δεκαετίας του 1960 αποφασίστηκε ότι οι αθλητικές εγκαταστάσεις για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 θα κατασκευάζονταν στο Oberwiesenfeld. Ο πατέρας Τιμοφέι και η σύντροφός του έπρεπε να φύγουν. Μετά όμως από διαμαρτυρίες πολιτών του Μονάχου και ορισμένων ημερήσιων εφημερίδων, ο Ολυμπιακός χώρος σχεδιάστηκε πιο βόρεια και έτσι δεν χρειάστηκε να μετακομίσουν..
Η μικρή εκκλησία ονομάστηκε από τότε τότε Εκκλησία Ειρήνης Ανατολής-Δύσης (Ost-West-Friedenskirche) και έγινε ένα από τα αξιοθέατα στο Μόναχο. Ο πρώην δήμαρχος του Μονάχου Christian Ude το ονόμασε «το πιο όμορφο παράνομο κτίριο στο Μόναχο».
Το 1972 ο Timofei παντρεύτηκε τον μακροχρόνιο σύντροφό του Natascha, η οποία πέθανε πέντε χρόνια αργότερα. Η επιθυμία τους να ταφούν δίπλα στην εκκλησία απέτυχε λόγω της γραφειοκρατίας. Εκεί που ήθελε να ταφεί η Νατάσα ο Τιμοφέι ανέγειρε έναν συμβολικό τάφο.
Έχει αναφερθεί ότι τον είχαν δει να βάζει λουλούδια στον τάφο ή να προσεύχεται.
Από καιρό είχε γίνει και λόγω της ηλικίας του (που δεν ελέγχθηκε ποτέ πλήρως), «ορόσημο του Μονάχου», «Ολυμπιακός ερημίτης» ή «Μαθουσάλας του Oberwiesenfeld».
Από το 2002 ζούσε κυρίως σε νοσοκομεία και γηροκομεία λόγω της κακής κατάστασης της υγείας του.
To 2004 απεβίωσε σε ηλικία 110 ετών (ο Timofei ήταν ο γηραιότερος πολίτης στο Μόναχο). Ο τάφος του Timofei βρίσκεται στο Westfriedhof του Μονάχου.
Το όνειρό του ήταν ο χώρος να συμβολίζει την ειρήνη μεταξύ ανατολής και δύσης.
Στην κηδεία του συμμετείχε και εκπρόσωπος της ελληνορθόξης εκκλησίας Μονάχου.(πρωτοπρεσβύτερος π. Απόστολος Μαλαμούσης)
Abschied von einer Münchner Legende (www.merkur.de › Lokales)
- Am offenen Sarg in der Aussegnungshalle am Westfriedhof, wo umrahmt von roten Rosen das Haupt von "Väterchen Timofej" Wasiljewitsch Prochorow auf weißen Kissen liegt, fällt Pauline Gerner der Abschied schwer. Lange ruht ihre Hand auf der bleichen Stirn, auf der nach orthodoxem Brauch ein Band mit Gebeten liegt. Mehr als ein Vierteljahrhundert hat sich die 81-jährige Russin um den verehrten Einsiedler vom Oberwiesenfeld gekümmert, täglich von morgens bis abends. Auch am letzten Tag im Altersheim. "Ich habe gekämpft, gebetet, mit Jesus gesprochen", sagt sie. Doch in der Nacht zum Mittwoch, um 1.20 Uhr, war das Leben des angelich 110-jährigen Münchners zu Ende.
In ihrer Trauer ist die zierliche Russin nicht allein. Als unter der Kuppel die orthodoxen Chorgesänge anheben, kann die Halle die Menschen längst nicht mehr fassen. Hunderte wollen Abschied nehmen von einem außergewöhnlichen Menschen - und einem Stück Münchner Geschichte. Oberbürgermeister Christian Ude erinnert noch einmal an den eigenwilligen Eremiten, der vor über 50 Jahren auf einem roten Schuttberg aus Ziegeln eine Kirche aus Pappe und alten Ölfässern errichtete. "Für die einen war es ein Ort der Frömmigkeit, für andere recht skurril", sagt Ude. "Doch jeden hat es angerührt." Den Freunden Timofejs, die jetzt sein Erbe verwalten, verspricht er die "volle Unterstützung der Stadt".
Dann ist die Zeit des Abschieds da. Freunde und Verehrer wollen dem Väterchen noch einmal die Stirn küssen. Unter den Trauergästen sind auch Erzpriester Apostolos Malamoussis und Alexandre Pinkovski, den Timofej zu seinem geistlichen Nachfolger bestimmt hat.
Männer und Frauen knien nieder und berühren mit den Lippen den Steinboden. Am Grab verabschieden sich viele mit Blumen. Manche haben ein Gartensträußchen dabei aus Rittersporn oder Rainfarn. Vielleicht haben sie selbst einmal eines bekommen - gepflückt in einem Paradiesgärtlein am Olympiapark. S. Gibis