Με αφορμή την παραλαβή του βιβλίου «Το χρονικό των Ελλήνων Μεταναστών στηνBMW, 1960-2018».

 

Εκείνες τις μέρες του Αυγούστου 2003 φτάσαμε οικογενειακώς στο Μόναχο με μόνο εφόδιο τη γνώση της γερμανικής γλώσσας από τη γυναίκα μου (παιδί ομογένειας και η ίδια).

 

Είμαστε με δύο μικρά παιδιά 12 και 8 ετών και με ορίζοντα δυσκολιών που πρόβαλε λιγάκι σκοτεινός και ακαθόριστος. Φυσικά και είχαμε τη σιγουριά του μισθού του εκπαιδευτικού. Αλλά λίγο η άγνοια του τρόπου ζωής και της γερμανικής νοοτροπίας, λίγο η ανωνυμία στο πλήθος μιας γερμανικής μεγαλούπολης και λίγο η πλήρης έλλειψη προσώπων- γνωστών για να μας εντάξουν, κάπως ομαλά, στις πρώτες μέρες δημιουργούσαν αβεβαιότητα και έναν συγκρατημένο φόβο.

 

Τα υπόλοιπα πέρασαν από πάνω μας σαν νερό. Σταγόνες που ύγραιναν τις μέρες μας στο Ελληνικό σχολείο, τις πρώτες συντροφιές μας, την αγάπη που μοιράστηκα με τους μαθητές και τις μαθήτριες, τη γνωριμία με τους Ελληνες της Ελληνικής κοινότητας Μονάχου, τα ταξίδια μας στη Γερμανία και την Ευρώπη.

 

Αυτόν τον βηματισμό μνήμης θέλω να καταθέσω με αυτό το σημείωμα. Με αφόρμηση «Το χρονικό των Ελλήνων μεταναστών στην BMW,1960-2018» που παρέλαβα από τον καλό φίλο Κώστα Τάτση μόλις χτες και ξεφυλλίζοντάς το κατακλύστηκα από μνήμες της δικής μου 5χρονης παραμονής στο Μόναχο, ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στο 2ο ΓΕΛ Μονάχου.

 

Όσο κι αν το πέρασμα του χρόνου θαμπώνει τις στιγμές που βιώνουμε και τις κάνει να χάνουν τη γυαλάδα τους, είναι και κάποιες φορές που λες και αναδύονται από τα αυλάκια του νου φωνές και χρώματα ως τα μόνα διαυγή από τότε που προσδιορίζαμε το χρόνο.

 

Ζεστές κουβέντες, ίσο το μερτικό στη φιλία, περίσσιο πολλές φορές  το απόσταγμα της καλοσύνης κατάφερνε να μας χωρά όλους. Μαθήτριες και μαθητές με περίσσευμα ευγένειας και με πλατιά χαμόγελα της εφηβείας μου δίδαξαν τον αυτοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση κου ξεφυλλίσαμε μαζί τα πολλά εξώφυλλα της νοσταλγίας μιας πατρίδας δίχως σχήμα γι αυτούς αλλά με ισχυρό συναισθηματικό εκτόπισμα.

 

Το καθηγητικό «κατεστημένο» κουβαλούσε τις παθογένειες της μητροπολιτικής πατρίδας με μικροκομματικά τερτίπια και τακτικισμούς αλλά είχε και γνήσια τη διάθεση για εισχώρηση στο αξιακό σύστημα των παιδιών και σμίλεμα των ημιτελών ιδεολογικών σχημάτων, που σαν παρατημένους χαρταετούς είχαν σε κάποια γωνιά της ψυχούλας τους. Κι απέναντί μας η θηριώδης γερμανική υπολογιστική εκπαιδευτική πολιτική που προσπερνούσε τις ψυχές και στόχευε διαρκώς στον έλεγχο του νου και τη διαμόρφωση πολιτών χρήσιμων για την παραγωγή και μόνο. Νικήσαμε άραγε; Ποιος ξέρει… 

 

Ελληνική κοινότητα και οι γνωστές αντιπαραθέσεις, ασθένεια κληρονομική της φυλής. Με δημαγωγούς και ορθολογιστές, με λαικισμούς και ουτοπικές αυταπάτες κτίσαμε, στο βαθμό που μου αναλογούσε, ένα μικρό περβαζάκι πολιτικής συνεισφοράς . Δίχως έντονες αντιπαλότητες και με σεβασμό στην αντίπαλη ιδεολογία. Αξέχαστες οι στιγμές που ψήφισα στις εκλογές για την ανάδειξη δημάρχου στο Μόναχο και αξέχαστη η απογοήτευσή μου που είχαν προσέλθει στις κάλπες ελάχιστοι Ελληνες, απαξιώνοντας την ίδια την αυτοδιοικητική τους αξία.

 

Σύλλογοι πολιτιστικοί και χορευτικοί, Ελληνική Εκκλησία,  Σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων και κουβέντες, ατελείωτες κουβέντες για τα άλλοθι που μας είχαν τελειώσει, τα όνειρά μας που τα είχαμε παγιδέψει στα χρηματιστήρια, για το απογειωμένο παρελθόν μας που μας οδήγησε σε μικροαστισμούς και εξαρτήσεις. Μας έτρωγε η περιέργεια να δούμε τι θα γίνει παρακάτω.. ως παρατηρητές φυσικά κι όχι ως πάσχοντες. Μας βόλευε να μας χαιδεύουν άλλοι τα αδιέξοδά μας και να παίζουν με τη γραφικότητά μας πολλές φορές. Δύσκολο πολύ ρε σύντροφοι να ανατρέψουμε τον εφησυχασμό μας, την απραξία μας, τη δήθεν λαική φυσιογνωμία, το χτύπημα στην πλάτη, τις τρύπιες σημαίες του μετασχηματισμού της κοινωνίας μας.

 

Γι αυτό σου λέω  φίλε μου Κώστα Τάτση! Χαρμολύπη από το ξεφύλλισμα του βιβλίου που μου έστειλες. Προσωπικές μαρτυρίες, καημοί, όνειρα, κόποι ζωής, ιδρώτας, ελπίδες, στόχοι, όλα ανάκατα, να θυμίζουν τη μεγάλη πορεία των Ελλήνων εργατών προς τη βελτίωση της καθημερινότητάς του. Με συγκίνησες, με κλόνισες, μου γκρέμισες τη βεβαιότητα μιας ζωής παραδομένης στα «πρέπει» και τα «δήθεν».

 

Διαδρομή μιας Ελλάδας με χιτώνες και παρατημένα ιμάτια, με πουκάμισα αδειανά. Μιας Ελλάδας ακόμη ερωτεύσιμης, που δε χωρά όμως στις παλάμες μας, έτσι που στένεψε από αισθήματα. Μιας Ελλάδας που αποδέχτηκε την ήττα της, που άφησε να σκορπίσουν τα παιδιά της, που ακόμη έχουν ανάγκη το λιγοστό γάλα της, το χάδι και τον γλυκό λόγο της. Αυτά τα παιδιά που μετρούν τις ανάσες τους, προσμένοντας την επόμενη μεγάλη αποστολή που η πατρίδα  θα τους αναθέσει, αν φυσικά το τολμήσει.

 

Αυτά τα παιδιά γνώρισα κάποτε στο Μόναχο. Μ αυτά έγινα συνταξιδιώτης στα μεγάλα και όμορφα της παιδείας. Αυτά τα παιδιά μου εμπιστεύθηκαν τους φόβους και τις ελπίδες τους. Αυτά τα παιδιά συμβούλευσα, ως παιδαγωγός κι ως πατέρας κι ως φίλος. Κι όταν έφτανε η σχολική χρονιά στο τέλος της, τα αποχαιρετούσα με τη σιγουριά ότι το σκαρί τους θα έχει καλή πλεύση στα ταξίδια του μέλλοντός τους αλλά και με την προσμονή να στρέφουν κάποιες στιγμές στη ζωή τους το βλέμμα και τον νου τους σε κείνες τις σχολικές αίθουσες του 2ου ΓΕΛ Μονάχου , όπου θα μπορούν να βλέπουν, σαν σε ταινία, τους δασκάλους τους να τους χαμογελούν με ικανοποίηση, γιατί κατόρθωσαν και τους μετέδωσαν έννοιες όπως ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΑΓΑΠΗ, ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΣΗ.

 

Σ ευχαριστώ Κώστα για την εμπειρία της συμμετοχής, έστω πνευματικής, σ αυτόν τον διάπλου της Αργοναυτικής εκστρατείας των Ελλήνων του Μονάχου. Συγχαρητήρια για το αποτέλεσμα! Εύχομαι να συνεχίσεις και να συνεχίσετε να φυλάτε εκεί τα θεμέλια του ελληνισμού και να παράγετε έργο αντάξιο της προσωπικότητας και του χαρακτήρα σας . Ελπίζω ότι αυτό το σημείωμα θα αποτελέσει ένα τρόπο νοητής και συναισθηματικής επανασύνδεσης με τους ωραίους κι ευγενείς ανθρώπους που συνάντησα στο Μόναχο.

 

Καλή χρονιά με υγεία και καλή δύναμη!

 

Λυμπεράκης  Δημήτρης,

 

Πρώην εκπαιδευτικός του 2ου ΓΕΛ Μονάχου, νυν Διευθυντής του 2ου ΓΕΛ Καβάλας και Περιφερειακός Σύμβουλος Καβάλας