Mια φίλη του Δορυφόρου μας μετέφερε την εμπειρία της απο την 'παρεξηγημένη' ημέρα των νεκρών. Που δεν είναι και τόσο τρομακτική τελικά όσο φαίνεται.

Η μέρα των νεκρών λοιπόν γιορτάζεται μια φορά τον χρόνο στο Μεξικό, κατα την οποία αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν απο την ζωή, έρχονται και περνάνε για λίγο στον κόσμο των ζωντανών. Μπορούμε να την παρομοιάσουμε με την ημέρα των Αγίων Πάντων.

Κατα τους Μάγια, ο θάνατος δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή μιας καινούργιας ζωής. Η ημέρα αυτή αποτελεί για τους ντόπιους μια γιορτή και κατα την διάρκεια της γιορτάζεται η προσωρινή επανένωση με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Οι συγγενείς, τους υποδέχονται με φαγητό και μουσική. Άλλοτε ακούγονται συγκινητικά τραγούδια, με συνοδεία μόνο μιας κιθάρας, εκφράζοντας έτσι τον πόνο, την λύπη και την λαχτάρα για τα πρόσωπα που δεν ζούν πια και άλλοτε θα ακουστούν πιο εύθυμοι ρυθμοί, στους οποίους θα χορέψουν οι παρευρισκόμενοι.

Η παράδοση του έθιμου απαιτεί μικρούς ιδιωτικούς βωμούς, τα λεγόμενα ofrendas, όπου οι συγγενείς ετοιμάζουν λιχουδιές που συνήθιζαν να τρώνε οι αποβιώσαντες, όπως και διάφορα αγαπημένα τους αντικείμενα που τοποθετούνται επάνω σ΄αυτούς.

Οι Μεξικάνοι πιστεύουν πως ανάλογα με τον τρόπο που κάποιος πεθαίνει, πηγαίνει και στο ανάλογο μέρος. Δεν είναι όλοι μαζί, αλλά είναι ταξινομημένοι.

Αυτό που θα δεί κάποιος συχνά την ημέρα αυτή σε όλη την χώρα, είναι χρωματιστά κομμάτια ριζόχαρτου που κόβονται σε περίτεχνα σχέδια, σαν κεντήματα και μεγάλα χάρτινα συνήθως χειροποιήτα λουλούδια σε έντονα χρώματα, τα οποία βρίσκονται κρεμασμένα σε κάθε γωνιά των σπιτιών και των μικρών βωμών που στολίζουν οι οικογένειες. Κίτρινα και πορτοκαλί άνθη καλέντουλας και χρυσάνθεμου σχηματίζουν ενα αναγνωριστικό μονοπάτι, ώστε οι ψυχές των νεκρών να βρούν εύκολα τον δρόμο για να επισκεφτούν τους συγγενείς τους. Εδώ να σημειωθεί πως το πορτοκαλί χρώμα κυριαρχεί στην γιορτή, αφού θεωρείται ότι ξορκίζει τον θάνατο.

Αυτό που κάποιος μπορεί να δεί επάνω στους βωμούς είναι φασόλια και ίσως κάποιους ξηρούς καρπούς και σπόρους μέσα σε κεραμικά σκεύη για τις φτωχότερες οικογένειες. Διάφορα φρούτα φρέσκα πάνω σε φύλλα μπανανιάς ή επεξεργασμένα σαν κομπόστα, μαρμελάδες και ψωμάκια σε καλάθια. Δεν λείπουν επίσης τα γνωστά Calaveras, που είναι ζαχαρωτά σε σχήμα κρανίου ή σκελετού και φυσικά το ψωμί των νεκρών, πασπαλισμένο με ζάχαρη, που θυμίζει το δικό μας τσουρέκι. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι το άναμμα κεριών, τα οποία αντιστοιχούν σε κάθε αγαπημένο πρόσωπο που έφυγε απο την ζωή.

Βέβαια κάθε περιοχή γιορτάζει την ημέρα αυτή με διαφορετικούς τρόπους, όμως το κοινό τους στοιχείο είναι το ότι όλοι είναι καλεσμένοι για φαγητό. Οι Μεξικάνοι τιμούν τους νεκρούς τους με χορό, φαγητό και τραγούδια. Όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, είναι ένας τρόπος όπου γιορτάζεται η ζωή και όχι ο θάνατος. Συχνά θα ακούσεις να λένε πως: “Η θλίψη για τις απώλειες πάντα θα υπάρχει, όμως η χαρά για αυτό που μας άφησαν ειναι εδώ και την γιορτάζουμε. Η μνήμη είναι αυτό που τους κρατάει ζωντανούς”.